L’adolescienza e il mondo!

Vorrei essere una farfalla,
e andare per i monti,
a cercare quella zingara,
la zingara dei miei sogni.

Poi andare sui fiori,
per raccogliere il pialmo giallo,
il pialmo giallo, della mia vita,
con color giallo della santita.

Vorrei trovare una zingara,
una zingara-zingarella,
che facia la spogliarella,
e che sia piu che stra-bella.

Non spogliatella dai pecati,
lasciatella vergine pecatrice,
lasciatella cosi com e,
perche la voglio tutta per me.

Con la zingara voglio unirmi,
insieme presto scapar’
da questa santita infernale,
per andare non so dove...

Krijesa Mizore!

Zogu ne veze,
i padale ne natyre,
krijese e lumtur,
e pershtatshme per natyre.

Nje dite do te kishte qene,
mbeshtetje e sigurte,
do t’i kishte dashur shume,
keta zemer ngurte.

Krijesat mizore,
qe veprojne zi;
Privojne nga e drejta e jetes,
dhe e rrembejne deri ne pafundesi...

Ah ju krijesa mizore,
armiqte e tokes dhe qiellit,
shuani yjet e ardhshem,
u hiqni te drejten, e drites se diellit!!!

Koha!

Qe nga krijimi,
i materies dhe frymoreve,
Zoti qe eshte amshimi,
pa ndihmen e punetoreve,
ngjizi nenen natyre,
dhe kohen e paftyre.

Zoti, vete persosmeria,
lavatrice, kohen sajoi,
pastaj mu tek shtepia,
djallit armik, dhurate i’a dergoi,
keshtuqe djalli shenjtor,
me kohen, vuri kurore.

Ah, kohe ti moj e paftyre!
Perse njeriun dhe nenen natyre,
pameshirshem me vdekje i lan,
me vuajtje i shpelan,
tmerresisht i tret dhe i than,
dhe ndjenjat u’a perlan.
A mos valle, keshtu eshte shkruar te vazhdoje,
gjersa jeta te jetoje...?!

...jo vetem sot!

Satanai, donte nenshtrimin,
donte t’me shiprtkurtheronte.
Dhe keshtu beri betimin,
qe ndaj meje te luftonte.

Gjesdisi disa receta,
receta per nenshtrim,
por me asnjeren s’ia doli,
t’a mbante ate betim.

Atehere kerkoi ndihmen,
e engjellit tim ne roje,
qe gjoja me shkakun,
t’me vinte mua ne sprove.

Keshtuqe sipas tij,
engjelli e hengri, i’a tregoi,
receten e sprovimit te atij,
qe vete e kishte nen mbroje.

Ndersa Satanai, deshperonte, gezonte...
Filloi versionin e tij, te planit Marshall,
qe si fillim, t’me korruptonte,
pastaj te me roberonte..

Por mua s’me korruptoi,
se engjelli me lajmeroi,
atehere Satanai pa leje,
u zotua te korruptonte perreth meje.

Diellin m’a korruptoi,
dhe m’a caloi driten,
por mua s’me deshperoi,
e as qe i’a pata friken.

Atehere me mori Henen,
dhe naten m’a mbi-erresoi,
por per kete beme, asnje pikez loti,
mua nuk me shpetoi.

Madje kur yjet m’i vodhi,
dhe ndjenjat m’i rrembeu,
nuk me shpirtkurtheroi,
e as qe me mallengjeu.

Por kur me korruptoi boten,
dhe njerezit ne erresire,
fillova te mallkoj, veten, zotin, token,
dhe te pajtohem me largqoftshmerine...

Por kur pakez u meditova,
ne te djeshmen veshtrova,
dhe me habi atje pashe...
Se korrupsion perhere kishte pase!

Jete qe Mbijeton...!

Ndersa jeta fluturon;
Ne c’do aspekt te fluturimit,
shenja e forces lundron,
perreth mbarimit.

Pra levron para aktit,
njekohesisht me ndodhine,
ndersa perendon ngjarja e rastit,
veprimi s’e braktis gjithesine.

Ka jete ne jete,
ka jete ne vdekje,
por edhe pas-vdekja eshte faktor rrenjesor jete,
meqe jeta, s’eshte tjeter; vecse perpjekje...!

Jete e Kalbur!

Flligshti deri ne pambarim,
levizje qe vdesin ne lirim,
shkretetire qe ka jeten,
ne qelbesire qe s’ka te ikur;
me kalbesire...

E nesermja qe perendon pa lindur,
e ulta qe ngrihet vetem lart,
njerez te lodhur qe vetem rrine,
me lepurin e frikes ne bark;
si kalbesire...

Jete e sterkalbur,
qe lekuren e dhelpres vesh,
ne pritje te shperblimit te rreme,
tallet me veten dhe ne marrezi qesh;
si kalbesire...

Por jo, nuk shkon keshtu,
shperthe, ushto, eksploro,
vet-veten dhe planetet e tu,
jeten e ndershme dashuro,
jo si ne kalbesire...!

Mos harro se i kujt je,
O bir i Shqipes krenare,
Bashkohu me ne,
Se kalbesire me nuk je!!!

Jeta ne Medalion!

Si te shohim ne erresire?
Nga te bredhim, kur rruge s’ka?
Ke te duam, kur kush s’na do?
Atehere, le te nisemi per ne askund...

Nate... Dimer... Ftohte i lodhur,
Nata. Perbindesh, po perbindesh.
Ndersa ne, midis gojes se tmerrit,
te tmerruar jemi njeqind fish.

Ka edhe nete mahnitese,
ku yjet luajne ne oaze lumturie,
ndersa hena fshihet si vashe e ndrojtur,
kur yjet i dergojne sinjle dashurie.

Dimri. Mbret egersirash,
qe shpesh ha dhe stinet e tjera,
dhe ne radhet monotone te tij,
ben qe midis luleve te ngrira, te varroset pranvera.

Dimri. Stine nordike,
qe fal dashuri dehese,
ne magjine e bores romantike,
qe fal ngrohtesi perkedhelese.

C’do aspekt i kesaj jete,
eshte tamam si nje medalion,
prandaj duhet qe te evitojme,
rrenimin e medalionit tone.

S’ka trendafil pa ferra,
dhe ferra pa filiza dhe gjethe,
por qe te mos zhgenjehemi,
te zgjedhim vetem me dashuri...

Induksion!

Induksion i kesaj kohe,
me ka kushtuar perspektiven,
e gjithe jetes sime me pasion,
ah, si e urrej pamase, kete induksion.

Me lot nder sy,
shkarravis per ty,
autor i induksionit tim,
je nje bishe e eger, egersire...

Te urrej pamase,
sepse je pjelle e egoizmit.
me mire te vdes,
sesa te shoh ty me sy.

S’je i zoti per asgje tjeter,
vecse te japesh vuajtje,
ne mua i’a ke arritur, me ke munduar,
por mos mendo se me ke shkaterruar.

A mund te di perse?
Perse ky induksion?
Ju lutem me thoni persene?
Ne qofte se jo, do jem i gatshem, te vras veten.

Nuk di ku te shfryj,
tere kete vuajtje dhe urrejtje...
Me vjen te qaj, te qesh, te hidhem dhe te bertas;
por s’mundem; me vjen trup dhe ndrojtje...