Jete e Kalbur!

Flligshti deri ne pambarim,
levizje qe vdesin ne lirim,
shkretetire qe ka jeten,
ne qelbesire qe s’ka te ikur;
me kalbesire...

E nesermja qe perendon pa lindur,
e ulta qe ngrihet vetem lart,
njerez te lodhur qe vetem rrine,
me lepurin e frikes ne bark;
si kalbesire...

Jete e sterkalbur,
qe lekuren e dhelpres vesh,
ne pritje te shperblimit te rreme,
tallet me veten dhe ne marrezi qesh;
si kalbesire...

Por jo, nuk shkon keshtu,
shperthe, ushto, eksploro,
vet-veten dhe planetet e tu,
jeten e ndershme dashuro,
jo si ne kalbesire...!

Mos harro se i kujt je,
O bir i Shqipes krenare,
Bashkohu me ne,
Se kalbesire me nuk je!!!