Induksion!

Induksion i kesaj kohe,
me ka kushtuar perspektiven,
e gjithe jetes sime me pasion,
ah, si e urrej pamase, kete induksion.

Me lot nder sy,
shkarravis per ty,
autor i induksionit tim,
je nje bishe e eger, egersire...

Te urrej pamase,
sepse je pjelle e egoizmit.
me mire te vdes,
sesa te shoh ty me sy.

S’je i zoti per asgje tjeter,
vecse te japesh vuajtje,
ne mua i’a ke arritur, me ke munduar,
por mos mendo se me ke shkaterruar.

A mund te di perse?
Perse ky induksion?
Ju lutem me thoni persene?
Ne qofte se jo, do jem i gatshem, te vras veten.

Nuk di ku te shfryj,
tere kete vuajtje dhe urrejtje...
Me vjen te qaj, te qesh, te hidhem dhe te bertas;
por s’mundem; me vjen trup dhe ndrojtje...