Nena!

Zemra qe rreh,
per te fundit here,
murin e jetes ka rrezuar.

Ti o nene po shkon,
tek “ati qiellor”,
mua duke me pershendetur,
me shpirtin tend ne dore.

Ne gjunje e vendosur,
statuje para hyjit,
sic deshiroje,
kur ishe akoma ne jete...

Me krahe te hapur,
ne prag te vdekjes majahoshe,
me denese thoje:
Ja ku jam o o zot!

Vetem nese me fal,
sa fort te kam dashur,
gjithmone do te kujtosh,
dhe atje ne qiellin e larget,
per mua dhe fatin tim,
me dashuri do te mendosh, ndermjetesosh...

Ne kerkim te...

Karvanet gati per nisje!
Ushton nje ze.
Jo vetem ne dremtije,
e as ne rresht per nje.

S’ke ku e ve kemben,
ne hipotenuze pa nje katet,
kur lufton me endrren,
qe t’a burgosesh ate ne realitet.

Te perpiqesh me endrra,
qe t’i burgosesh pastaj,
ndodh vetem ne planetin Toke,
anembane; nga Tokio deri ne ishullin Hawaii.

Nisen te tere,
pa bere perjashtime,
dhe si per hic gje,
braktisin eksluzivitete dhe fry ezime.

Te perpelitesh me endrra,
kur peshen e qepallave,
nuk arrin tem bash ne ajer,
gelltitet disi, edhe pse ne merak.

Por kur qepallat,
me krenari valviten,
eshte i kote, tentimi,
qe endrres, lufte t’i shpallim.

Vecse cigania mashtruese,
tamam si kanarine mashtruese,
me horoskopin (perendine provizore),
jane saktesisht; pasaktshmeri tuperuese.

Fatin si skllav kerkojne,
pa hezituar, disa te tjere.
Po ku ka fat o te mjere...?!
Kur vete fati, eshte qelbur,
dhe perjetesisht mban ere...

Ndjenja qe Deshmon!

Brendesia ime,
reagon perfillshem, ndaj:
intrigues se c’thurur,
xhelozise pasherim,
intonacionit panevoje,
ledhatimit te kaktusit,
deres sime, qe mbishkruhet:
arratisu ne te arratisuren e pashteg!

Mendja ime:
argumenton; argumente te paargumentueshem,
sinjalizon; sinjale sinjalizimesh,
meriton; merita te pameritueshme,
arsyeton; arsyetime te pa-arsyeshme,
lodh; lodhjen e te palodhurit,
antikizon modernen dhe njekohesisht:
jep mendime...

Uji, qe une pi:
nderron ene, pafajsisht; por:
eshte edhe fron i fronezuar njetrajtesisht.

Testament im,
eshte dashuria!

Dobesia ime, jane ndjenjat e percipta, t’pacipta,
arti im eshte jeta,
shikimi im, eshte verberimi,
UNI im jeton per ndjenjen time,
relativisht edhe per tenden,
ora e zemres sime tik-takon per ty,
jeten time e jetoj me imazhin tend...

Ndjenja ne Fjalekryq!

Drite hyjnore nen magje,
askend mos privo,
shpirtra dogje, dogje duke i’u thene: dashuro!
Ure ogurzeze mes zemrash,
rinine nga femijeria ndan,
i ndez zemrt e tyre dhe bebshmerine, peng u’a mban.

S’mund te te deboj larg:
korijeve vetmitare,
llumerave lotuese dhe kusare,
arratisjes se partnerve neper monopate.
Vrullshem, gati njerezisht,
embelson shpirtra te humbur,
reresisht, nga tit e mundur.
Orendreqese e ndjenjes fisnike,
me skllavero nen prangat e kujt une dua,
enderren e pagjumesise plotesoma mua...

Mali!

Gjigand , hero,
i mposhtur asnjehere,
perballon c’do gje,
termet, shi, bore, ere, etj...

Kur e shikoj nga larg,
mendja me fluturon,
ne majat e tij,
end skulptura nder re.

Sa madheshtor qe eshte,
me kreshtat e tij,
qe fshihen ne menyre misterioze,
nen hijen e henes si me magji.

Qiellin e kalter, si strehe,
fushat me blerim, si shtroje,
malesoret bujare, si mburoje,
shpirtrat kureshtare si banore...