V³ *(vendlindje – vendrritje – vendvdekje)*

Krenia e njeriut,
Eshte atdheu i lavdishem,
Tatepjeta e njeriut (fatziut),
Uzurpatori tejet i fuqishem.

Linda ne vendvdekjen time,
I deshperuar, aspak s’jam,
Ndonese ketu jetes poi lidhem,
Driten si mesues kam; qe:
Atdheut, perjetesisht t’i perngjitem.

Kushdo qe kete vend te braktise,
Endrra te keqija, do te jete-shohe;
Te tjera vende do t’i servirin,
Urtine e c’thurjes, qe s’do t’a ngrohe.

Pritja e lavdise, me jep ankth ne:
Orezgjatjet, larg vendit, ku lavdia buron.

Rrite qengja, rrite ujqer,
I deshperuar kurre s’do te te kem,
Ti linde princa edhe bujqer,
Eremite, metropolitas, mrekulli-beres por dhe hora.

Kundermimi i dashurise sate,
Engjellsisht mua me shtyn,
Te mos jem komit nate; por qe,
UNI im te ditesohet si vendi yne.

Dashurine time i’a fal,
Urrejtjes ndaj qejfbraktisesve,
Ashtu sikurse guri, u fal jete bimeve.

Turp i madh, i pashoq, i pameshire,
Eshte kur njeriu humb identitetin.

Vuajtjet e mia i’a kushtoj,
Dashurise ndaj gezimit dhe begatise se tokes sime,
Erresire s’do te me behet ky vend,
Sa jeta te me jape oksigjen...!